Amae

Moedertaal

Is liefhebben nog slechts verlangen 

naar een tweede adem die de leegte vult?

Een schaduwspel tastend 

naar echo’s onthuld

achter vergeten muren waar 

mijn vingers verdwalen in de barsten

en mijn handen niet op durven kloppen?

Sterft onze kwetsbaarheid 

waar wij in stilte stoppen 

en wacht ik op eerlijkheid

om achter deze tralies te ontwaken?

Rust wordt chaos en vervangen

voordat het geluid nog maar het plafond durft raken.

We schreeuwen om liefde 

in woorden we niet kunnen uitspreken

met een resonantie zo luid 

onze echo’s de geluidsbarrière doorbreken.

Toch blijven we zoeken naar intieme connectie,

we lopen paradoxaal verloren in 

stilte zonder potentieel, eerder projectie

die we romantiseren als genezing 

en mijden we massaal onze eigen reflectie.

Ik verlang naar handen 

die niet beven voor kalme stilte, 

ogen die mijn blik durven vangen, brutaal

en blijven hangen bij mijn lippen die trillen 

maar zachtheid willen spellen

als een tweede moedertaal.

Amae (Japanese noun): “A desire to be accepted in one's vulnerability, and to rely on the other’s benevolence without fear of rejection.”